Copying of any text or photographs published on this website in whole or in part without the permission of 'Metropolis Post' newspaper is strictly prohibited. Please note that legal action will be taken if anyone is found doing so. - Editor, Metropolis Post
छत्रपती संभाजीनगर (दिव्या पुजारी : मेट्रोपोलिस पोस्ट वृत्तसेवा) : कुत्रा हा पाळीव प्राणी, पण जोपर्यंत तो पाळलेला असतो, तोपर्यंत आणि तोच लाडाचा असतो. रस्त्यावर फिरणारे श्वान पाहिले, की तितकेसे प्रेम कुणाचे जागृत होत नाही... उलट तिरस्कार आणि संतापाचे ते कारण ठरतात... श्वान तेच असतात, पण एक घरातला अन् बाहेरचा असा भेद असतो... अशा भेदांच्या पलिकडे गेलेली, भटक्या कुत्र्यांनाही मायेची पांघरुण घालणारी, त्यांना जणू लेकरांप्रमाणे जपणारी, त्यांची काळजी घेणारी एक भूतदयेचे अनोखी उदाहरण असलेली महिला छत्रपती संभाजीनगरमध्ये आहे... हो ३७ वर्षीय करुणाताई गजेंद्र ब्रह्मे या जे करत आहेत, ते कदाचित तुमच्याआमच्यासारखे केवळ कल्पनाच करू शकतात. नावाप्रमाणे त्यांची करुणा मुक्या प्राण्यांसाठी जागृत होते, असे म्हणावे लागेल...
एमए झालेल्या करुणाताई आधी आपले सरकार केंद्र चालवायच्या. २८ फेब्रुवारी २०२५ रोजी त्यांनी करुणा जीव आश्रय फाउंडेशन संस्था सातारा परिसरातील बीड बायपासला सुरू केली. सध्या त्यांच्याकडील ३ हजार स्क्वेअर फूट जागेतील शेल्टरमध्ये अपंग, पॅरालाइज्ड, ॲसिड ॲटॅकचे एकूण २६ श्वान आणि ६ मांजरी, लंपी आजारातून वाचलेला एक नंदी आणि एक गाय आहे. सुदृढ प्राणी कुणीही सांभाळते, पण अशा आजारी आणि अपंग प्राण्यांचा सांभाळ करणाऱ्या करुणा या खऱ्या अर्थाने या मुक्या जिवांसाठी देवदूतच म्हणाव्यात. असे शेल्टर सुरू करण्यामागचे कारण सांगताना करुणाताई म्हणतात, की मुक्या प्राण्यांचे विशेषतः श्वानांचे रोज अनेक अपघात घडतात. अपघातानंतर रस्त्यात तडफडून त्यांचा जीव जातो. त्यांना वेळीच मदत मिळाली, उपचार मिळाले तर त्यांचे जीव वाचू शकतात. उपचारानंतरही त्यांची योग्य ती काळजी घ्यावी लागते, या उद्देशाने मी शेल्टर सुरू केले आहे. अपघातानंतरचे त्यांचे हाल मला बघवले जात नव्हते, असे त्या म्हणाल्या.
आर्थिक निकड भासते, जागाही अपुरी... करुणाताई आणि त्यांच्याकडील एक कामगार असे दोघेच सध्या शेल्टरमध्ये काम करतात. हे कार्य करण्यासाठी अनेकदा आर्थिक निकड भासते. लोक अशावेळी मदतीसाठी पुढे आले पाहिजेत. प्रत्येकाला एवढं सर्व करणे शक्य होत नाही, त्यामुळे त्यांनी किमान अशा मार्गाने का होईना या मोहिमेला पाठिंबा दिला पाहिजेत. विवेक गोसावी यांनी मला पाहिलेलंसुद्धा नसताना ते महिन्याला २ हजार रुपये देतात. विनोद लाहोटी यांनी त्यांची जागा मला शेल्टरसाठी काही काळापुरती दिली. अनेक जण १००-२०० रुपये देत असतात, पण एवढ्याशा मदतीने या प्राण्यांची गरज भासत नाही. त्यासाठी दानशूरांनी पुढे यायला पाहिजेत, असे त्या म्हणाल्या. प्रशासनाकडून तर अद्याप कसलेही सहकार्य मिळालेले नाही. मला अनेकदा अपघातांचे कॉल येतात. वाहन नसल्याने त्यांना रिक्षाने उचलावं लागतं. अनेकदा खासगी हॉस्पिटलमध्ये या प्राण्यांना दाखवावं लागतं. माझी खासगी हॉस्पिटलची उधारी आता १८ हजार रुपयांवर गेल्याचे करुणा यांनी सांगितले.
प्रशासनाकडून अद्याप सहकार्य नाही... जे प्रशासनाने केले पाहिजेत, ते मी करतेय, कारण मला या प्राण्यांप्रती प्रचंड प्रेम आहे. मी प्रशासनाकडे शेल्टरसाठी पुरेशी जागा मागितली आहे. मात्र अजून तरी माझ्या मागणीकडे गांभीर्याने पाहिले गेलेले नाही. श्वान, मांजर, गाय हे प्राणी वर्षानुवर्षे आपल्यासोबत राहतात. पण अजूनही त्यांच्याप्रती आपली ममता जागरूक होत नाही. पाळलेल्या जनावराप्रती जेवढे प्रेम आपण दाखवतो, त्या प्रेमाचा थोडासा भाग का होईना, या भटक्या श्वान, मांजरींना मिळायला हवा. त्यांनाही अन्न, पाणी लागते. एखादा श्वान चावला म्हणून सर्वच श्वान चावतो असे नाही. एखादा माणूस जसा गुन्हेगार असतो, तसे सर्वच माणसे गुन्हेगार जसे आपण समजत नाही, तसेच श्वानांचेही आहे. श्वानासारखा प्रामाणिक आणि दयाळू कोणताच प्राणी नाही, हे लक्षात घ्यायला हवे.
मोठे शेल्टर उभारण्याची इच्छा... करुणा यांचे ध्येय आहे, की या प्राण्यांसाठी मोठे शेल्टर बनवावे. त्यात वेगवेगळ्या अपघातांनी ग्रस्त श्वान, मांजरींसह अन्य पाळीव प्राण्यांना ठेवावे. जे रस्त्यावर कधीच जगू शकत नाहीत, अशांना हक्काचे घर मिळावे, रात्री अपरात्री त्यांच्यावर या शेल्टरमध्ये उपचार व्हावेत, असे त्यांना वाटतं. पण त्यांचे हे ध्येय तेव्हाच शक्य आहे. जेव्हा त्यांच्याकडे येणारा निधी वाढेल. अशावेळी करुणाताईंचे हात आपणच भक्कम केले पाहिजेत... करुणाताई यांचा संपर्क क्रमांक आहे : 7058653639
