अभिनेता सिद्धार्थ निगम विशेष मुलाखत : दुपारी जेवलो तर रात्रीच्या जेवणाबद्दल माहीत नसायचं; वाईट परिस्थिती तुम्हाला मजबूत बनवते!

सिद्धार्थ निगम हा अशा अभिनेत्यांपैकी एक आहे, ज्याला प्रेक्षकांनी केवळ प्रगती करताना आणि पडद्यावर यश मिळवतानाच पाहिले नाही, तर वयाने वाढतानाही पाहिले आहे. अभिनेता होण्यापूर्वी तो राष्ट्रीय स्तरावरील जिम्नॅस्ट होता. तथापि, २०१३ मध्ये "धूम ३’ मध्ये आमिर खानच्या बालपणीची भूमिका साकारल्यानंतर तो अभिनयाकडे वळला. सिद्धार्थसाठी आयुष्य इतके सोपे नव्हते. वडिलांना गमावल्यानंतर त्याला ज्या दारिद्र्याचा आणि संघर्षाचा सामना करावा लागला तो चित्रपटाच्या कथेपेक्षा कमी नाही. मात्र सम्राट अशोक, अलादीन आणि झलक दिखला जा...सारख्या अनेक प्रमुख टीव्ही शोने त्याला लोकप्रियता आणि ओळख दोन्ही मिळवून दिली. २५ वर्षीय सिद्धार्थने त्याच्या संपूर्ण प्रवासात आव्हानांना धैर्याने तोंड दिले आहे. त्याच्याशी खास संवाद साधला असता त्याने गरिबीच्या दिवसांत त्याच्या आईसाठी वाढदिवसाचा केक खरेदी करण्यासाठी भंगार विकल्याचा किस्सा सांगितला.

प्रश्न : तू बाल कलाकार म्हणून कारकीर्द सुरू केली होती, पण मोठे होताना तुला कोणत्या आव्हानांना सामोरे जावे लागले, मुख्य भूमिका मिळाल्या?
सिद्धार्थ : मला अनेक आव्हानांचा सामना करावा लागला. जेव्हा मी धूम ३ मध्ये आमिर खानची बालपणीची भूमिका साकारली तेव्हा मला बाल कलाकार म्हणून लेबल लावण्यात आले. त्यानंतर, जेव्हा मी ‘चक्रवर्ती अशोक सम्राट’सारख्या भव्य, हिट टीव्ही शोमध्ये काम केले, तेव्हा एका विशिष्ट प्रतिमेत बांधले गेलो. लोकांना असे वाटू लागले, की मी फक्त ऐतिहासिक व्यक्तिरेखा साकारू शकतो. मला त्या प्रकारच्याच भूमिकांसाठी ऑफर येऊ लागल्या. नंतर मी माझ्या कारकिर्दीत असे निर्णय घेतले, ज्यामुळे मला रूढींपासून मुक्तता मिळाली. ‘अशोका’ केल्यानंतर, मी "झलक दिखला जा’सारखा नृत्य कार्यक्रम केला, ज्यासाठी मी नृत्य शिकलो. पूर्वी मला नृत्य कसे करावे किंवा लाईव्ह कसे सादर करावे हे माहित नव्हते. मी खूप घाबरलो होतो, परंतु मी ते आव्हान स्वीकारले. पण नंतर "अलादीन’ माझ्यासाठी एक टर्निंग पॉइंट होता. त्याच्या मजेदार भूमिकेने मला प्रचंड प्रसिद्धी मिळवून दिली आणि आता मी "कानिज’सारख्या भव्य संगीतमय ब्रॉडवे नाटकाचा भाग आहे.

प्रश्न : वडिलांच्या निधनानंतर तुला कठीण संघर्ष आणि अडचणींचा सामना करावा लागला. तो काळ कसा होता?
सिद्धार्थ : ते खूप कठीण होते. कारण माझी आई सिंगल पॅरेंट आहे. जेव्हा तुमच्याकडे पैसे नसतात तेव्हा फक्त एकच नाही तर अनेक अडचणी येतात. तथापि, ते तुम्हाला अधिक मजबूत देखील बनवतात. आम्ही अशा परिस्थितीत होतो की जर आम्ही दुपारचे जेवण खाल्ले तर आम्हाला माहित नव्हते की रात्रीचे जेवण कुठून येईल. आज मी आयुष्यात उंचीवर पोहोचलो आहे तर ते त्या अश्रूंमुळे आहे. आम्ही खूप आलिशान घरात राहतो, परंतु बाल्कनीत बसून, मी जुन्या दिवसांची आठवण करून रडतो जेव्हा आमच्याकडे आमच्या बाल्कनीइतके मोठे घरही नव्हते.

प्रश्न : सर्वात कठीण गोष्ट कोणती होती?
सिद्धार्थ : अगदी खाण्यापिण्याची आबाळ होत होती. आमच्या डोक्यावर छप्पर नव्हते आणि आम्ही रस्त्यावर राहायचो. त्यानंतर एक वर्ष आम्ही एका एनजीओमध्ये एका लहान, कपाटासारख्या खोलीत राहिलो, जिथे आम्हाला बेड म्हणून एका डब्यावर झोपावे लागले. मला आठवते की एके दिवशी आईचा वाढदिवस होता. माझा भाऊ (अभिनेता अभिषेक निगम) आणि माझ्याकडे एकही पैसा नव्हता, पण आम्हाला आईसाठी केक खरेदी करायचा होता. मग मी आणि माझा भाऊ कचऱ्यातून भंगार गोळा करून ते विकून एक छोटासा केक विकत आणला होता. ज्या दिवशी अन्नाची कमतरता असायची, त्या दिवशी आम्ही पोट भरण्यासाठी दही भात आणि अतिरिक्त पाणी प्यायचो. असे अनेक प्रसंग आले जेव्हा आयुष्याने आमची परीक्षा घेतली.

प्रश्न : तू जिम्नॅस्ट देखील होतास. जिम्नॅस्ट म्हणून तुझा प्रवास कसा होता?
सिद्धार्थ : तेही सोपे नव्हते. मी माझ्या शाळेच्या दिवसांपासून जिम्नॅस्टिक्सचा सराव करायला सुरुवात केली. मी या खेळात अनेक पुरस्कार जिंकले. मला राष्ट्रीय स्तरावर संधी मिळू लागल्या. जेव्हा मी जिम्नॅस्ट म्हणून राष्ट्रीय स्तरावर खेळायला गेलो तेव्हा तो एक वेगळ्या प्रकारचा संघर्ष होता. आम्ही व्यासपीठावर झोपायचो. मी एका खेळाडूचा प्रवासदेखील पाहिला आहे. माझ्याकडे जिम्नॅस्टिक्स ग्रिप्स (जिम्नॅस्टिक्स दरम्यान घातलेले हातमोजे) खरेदी करण्यासाठी पैसे नव्हते. मग, मला ते विकत घेण्यासाठी लोकांकडून दोन-तीन हजार रुपये मागावे लागले. या प्रक्रियेत माझा अनेक वेळा अपमानही झाला. काहीही असो, आव्हाने कधीही न संपणारी वाटत होती.

प्रश्न : तुमची आई तुमच्यासाठी आधारस्तंभ कशी ठरली?
सिद्धार्थ : प्रत्येक प्रकारे. तिने आम्हाला आमच्या मुळांशी जोडलेले राहण्यास शिकवले आणि म्हणूनच आम्ही भाऊ कधीही चुकलो नाही. माझी आई सिंगल पॅरेंट होती. तिच्या आयुष्यातील वेदना बाजूला सारून ती आमच्यासाठी जगली. तिने छोटेसे पार्लर सुरू केले होते. तिथे तिला आयब्रोज करण्यासाठी दहा रुपये मिळत होते. जर तिने दहा लोकांच्या आयब्रोज केल्या तर तिला शंभर रुपये मिळत असत. तिला महिन्याला ५,०००-६,००० रुपये कमवण्यासाठी खूप कष्ट करावे लागत होते. मी लहानपणापासूनच माझ्या आईला ब्युटी सलूनमध्ये मदत करत आहे. माझी आई आमच्या शिक्षणासाठी आणि खेळांसाठी कठोर परिश्रम करत राहिली. तिने आम्हाला जगासमोर कधीही असुरक्षित होऊ दिले नाही. जर तिला हवे असते तर ती तिचे जीवन सुधारण्यासाठी पुन्हा लग्न करू शकली असती, पण तिने फक्त आमच्याबद्दल विचार केला. तिने मला शिक्षित केले, मला जिम्नॅस्ट बनवले. नॅशनल्समध्ये खेळत असताना मला एक जाहिरात मिळाली, धूम ३ चित्रपट मिळाला आणि गोष्टी बदलू लागल्या. मी काम करायला सुरुवात केली तेव्हा माझी आई घर आणि इतर सर्व काही सांभाळत होती.

प्रश्न : आपण आपल्या आईचे ऋण कधीच फेडू शकत नाही, पण तुम्ही तिला दिलेला नकळत दिलेला एखादा आनंद आहे का?
सिद्धार्थ : मी जे काही मिळवले आहे, घर, गाडी, सर्वकाही, माझ्या आईसाठी आहे. पण मी तुमच्यासोबत एक गोष्ट शेअर करेन. आम्ही विमानतळावरून येत होतो आणि तिला एका पोस्टरमध्ये एका महागड्या ब्रँडचे घड्याळ दिसले. ते पाहून ती म्हणाली, घड्याळ हेच असते. म्हणून, तिच्या गेल्या वाढदिवशी तिला तेच घड्याळ भेट दिले. मी स्वतःसाठी इतके महागडे घड्याळ कधीच विकत घेतले नाही, पण ते मिळाल्यावर माझ्या आईच्या डोळ्यात आलेली चमक आणि तिला झालेला भावनिक आनंद, हे मोजता येणार नाही.