चार मानवी दोष, जे एखाद्याला यशाच्या मार्गापासून नेतात दूर...

प्रत्येक मानव काही विशिष्ट प्रवृत्तींसह जन्माला येतो. या प्रवृत्तींमध्ये वाढ किंवा घट स्वाभाविकपणे स्वतः व्यक्ती आणि इतरांवरही परिणाम करते. श्रीमद् भगवद्‌गीता मानवांमध्ये आढळणाऱ्या चार प्रकारच्या दोषांचे वर्णन करते.

पहिला दोष : चुका करणे.
दुसरा दोष : गोंधळलेला असणे.
तिसरा दोष : इतरांना फसवण्याची प्रवृत्ती.
चौथा दोष : अपूर्ण इंद्रियांमुळे मर्यादित असणे.
या चार दोषांमुळे मानव त्यांचे जीवन योग्यरित्या जगू शकत नाही. ते इतरांनाही त्यांचे जीवन योग्यरित्या जगू देत नाहीत. या नैसर्गिक दोषांवर नियंत्रण नसल्यामुळे मानव गोंधळून जातात आणि त्यांची ओळख गमावू लागतात. ज्या माणसाकडे भुकेले असताना पुरेसे अन्न, तहानलेले असताना पाणी, राहण्यासाठी चांगले घर आणि घालण्यासाठी कपडे - म्हणजेच अन्न, कपडे आणि निवारा - सहज उपलब्ध असतात. त्यांना श्रीमंत मानले जाते. ज्या माणसाकडे या संसाधनांचा अभाव आहे किंवा त्यांची कमतरता आहे तो गरजू मानला जातो. या दृष्टिकोनातून, पृथ्वीवरील मानवी समाज दोन श्रेणींमध्ये विभागला जाऊ शकतो: एक श्रीमंत आणि दुसरा वंचित.

दोन प्रकारच्या लोकांमुळे दोन प्रकारचे विचार देखील तयार होतात. श्रीमंत वर्ग त्यांच्या आर्थिक विकासावर लक्ष केंद्रित करतो, तर वंचित वर्ग त्यांच्या मूलभूत दैनंदिन गरजा पूर्ण करण्यावर लक्ष केंद्रित करतो. त्यांचे विचार या गोष्टींभोवती फिरतात. म्हणून, ते त्यांच्या आर्थिक विकासाबद्दल जास्त विचार करू शकत नाहीत. जेव्हा अस्थिर आणि विचलित मनाचे लोक देवाचा आश्रय घेतात तेव्हा त्यांचे विचार स्थिर होतात आणि त्यांचे मन भटकणे थांबवते, ज्यामुळे त्यांच्या जीवनात समृद्धीचा मार्ग मोकळा होतो.